کار تو همه مهر و وفا بود، رضا جان            پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظه که پـرپـر زدی و آه کـشیدی            معصومه مظلومه، کجا بود رضا جان؟

بـر دیـدنت آمد چـو جـوادت ز مـدیـنـه            سـوز جـگـرش، یا ابـتـا بود رضا جان

تنها نه جگـر، شمع‌صفت شد بدنت آب            کی قتل تو این گونه روا بود، رضا جان

تو ناله زدی، در وسط حجره و زهـرا            بالای سـرت نوحـه‌سـرا بود رضا جان

یک چـشم تو در راه، به دیدار جوادت            چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها            این زهـر، برای تو شـفا بود رضا جان

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت            اما به لـبت، ذکـر خـدا بـود رضا جـان

روزی که نبـودیم در این عـالـم خـاکی            در سـینه ما، سـوز شما بود رضا جان

از خویش مران «میثم» افـتاده ز پا را            عمری در این خانه گدا بود رضا جان